เหล่าผู้คนในเมืองหลวงต่างใฝ่ฝันถึงมิจิโนคุ ดินแดนอันห่างไกลในยุคโบราณจนเขียนบทกวีขึ้นมามากมาย มาซามุเนะจึงได้สร้างศาลาที่พักไว้ตามสถานที่ต่างๆ ที่เป็นต้นกำเนิดของบทกวีในจังหวัดมิยากิ ไม่ว่าจะเป็นมัตสึชิมะหรือคิโนะชิตะเพื่อใช้เป็นที่จิบสุรา ความรู้ที่ลุ่มลึกของมาซามุเนะเกี่ยวกับสถานที่อันเป็นต้นกำเนิดของบทกวียังได้รับการสานต่อไปสู่การค้นคว้าวรรณกรรมโบราณ และการสำรวจหาซากสถานที่อันโด่งดังในยุคโบราณโดยทาดามุเนะและสึนามุระ

วัฒนธรรมที่มาซามุเนะสร้างขึ้นแผ่ขยายไปสู่วงกว้างในกลุ่มคนหลายระดับ เช่น ชาวเมืองในละแวกรอบปราสาทเซนได และช่างฝีมือ มีการจัดการแสดงพื้นบ้านที่มีความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งกับภูมิภาคเซนไดขึ้นในบริเวณรอบปราสาทโดยมีการควบคุมและอนุรักษ์ไว้โดยทางภูมิภาค ทั้งการแสดงพื้นบ้านคากุระที่แสดงโดยพระในงานเทศกาลประจำปีของศาลเจ้าโอซาคิฮะจิมังกู ระบำชิชิโอโดริและการรำดาบในเทศกาลโอบ้งที่เคยมีศาลเจ้าใหญ่สายฮะจิมังกูเข้ามาเกี่ยวข้อง ระบำทะอุเอะโอโดริที่เคยเป็นสีสันให้กับความคึกคักของเมืองนอกปราสาทในช่วงปีใหม่ การแสดงเหล่านี้เป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นถึงวิถีชีวิตของชาวบ้านในเมืองรอบปราสาทเซนไดและละแวกใกล้เคียงในอดีต นอกจากนี้ งานเทศกาลเซนไดซึ่งเป็นเทศกาลประจำปีของศาลเจ้าโทโชกูที่คึกคักที่สุดในเมืองที่ตั้งปราสาทเซนได และเทศกาลอาโอบะที่เคยจัดในช่วงฤดูใบไม้ผลิของศาลเจ้าอาโอบะซึ่งเป็นศาลเจ้าที่สร้างขึ้นเพื่อบูชา ดาเตะ มาซามุเนะ ก็ยังมีการจัดสืบต่อมาในชื่อเทศกาลเซนได/อาโอบะ

นอกจากนี้งานศิลปหัตถกรรมของเหล่าช่างฝีมือที่เคยทำงานรับใช้เจ้าเมืองเซนไดก็ยังได้รับการสืบทอดต่อมาโดยช่างฝีมือในเมืองรอบปราสาท และได้ขยายขอบเขตออกไปเป็นผ้าทอแบบเซนไดฮิระ พู่กันเซนไดโอฟุเดะ เครื่องปั้นดินเผาทสึทสึมิยากิ งานฝีมือจากกระดาษเซนไดฮาริโกะ และตู้ลิ้นชักเซนไดทันสึ เหล่านี้ล้วนเป็นงานหัตถกรรมตามแบบแผนที่ยังคงมีชีวิตอยู่ในปัจจุบัน